Noordelijke stilte

Autodidact Wim Biewenga (1939) groeit op in Groningen, in het dorpje ’t Zand, bij Loppersum. Al op jonge leeftijd is hij hevig geïnteresseerd in schilderkunst. Italiaanse landschappen die hij bij een galerie in Groningen ziet, vormen een inspiratiebron voor zijn eigen schilderijen. Hij neemt er speciaal de trein voor naar de provinciehoofdstad.

Aantekeningen of schetsjes maakt hij niet, hij kijkt. Nog voor hij dertien jaar is, verkoopt hij al zijn Italiaanse landschapjes aan dorpsgenoten. Biewenga grijpt ook de mogelijkheid aan om via de plaatselijke bibliotheek boeken te lenen, boeken over kunst. Zijn familie maakt er een grapje van. Het gaat hem vast om de naakte dames. Je zult het hem niet horen ontkennen.

Ondanks dit toch al vrij serieuze kunstenaarschap, gaat Biewenga aanvankelijk bouwkunde studeren in Delft. Na verloop van tijd stapt hij over op diergeneeskunde in Utrecht. Tijdens en na zijn studie volgt hij de ontwikkelingen van de moderne kunst door veel tentoonstellingen te bezoeken. De kunstenaars van de COBRA trekken zijn aandacht en later raakt hij geboeid door de lyrisch abstracte vormentaal van de École de Paris. De zoektocht naar zijn eigen vorm is dan echt begonnen. Het leidt hem naar een eenvoudige, primitief ogende beeldtaal.

Na zijn studie wordt Biewenga wetenschappelijk hoofd in de Kliniek voor Kleine Huisdieren in Utrecht. Zijn kunstenaarschap staat ondertussen niet stil, vanaf eind jaren zeventig exposeert Biewenga regelmatig, maar het knaagt dat hij zo weinig tijd heeft om te schilderen. Na een periode parttime werken, stopt hij in 1991 helemaal in de kliniek. Samen met zijn vrouw zoekt hij de rust van het platteland opnieuw op. Weg uit Utrecht, terug naar het Noorden, naar de ruimte, de vlaktes, de leegte en de stilte.

Vanuit Havelte in Drenthe duurt sindsdien zijn schilderkunstige zoektocht voort: van figuratief en anekdotisch naar abstract en minimaal. Waar lang de aanleiding of de denkrichting nog zichtbaar bleef in zijn titels, zijn die nu ook abstract geworden. Elke verwijzing naar de werkelijkheid is verdwenen. Het schilderij zelf is werkelijkheid genoeg voor Wim Biewenga.

25 januari 2013

Tekst: Jantine Kremer

Foto’s: Jolanda Meulendijks