Bob Negryn - kunstenaar - interview in woord en beeld

Bob Negryn – kunstenaar

Onderweg

Op zijn twaalfde krijgt Bob Negryn (Delft, 1961) een fiets van zijn oma, om naar de middelbare school te fietsen. Na verloop van tijd neemt hij de camera van zijn ouders mee tijdens zijn fietstochten. ‘Ik weet niet waar die interesse vandaan kwam om dat te willen vastleggen. Ik had een drie jaar oudere zus en zij had vrienden met een donkere kamer, misschien is het daar begonnen, ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik foto’s wilde maken.’

Een deel van zijn jeugd brengt Negryn door in Benthuizen, een dorp bij Zoetermeer. Achter hen woont zijn beste vriend, zoon van een huisarts, cultuurminnende mensen. Bij Negryn thuis is kunst niet bepaald een onderwerp, maar de ouders van zijn vriend nemen hem mee naar musea en naar de film. Niet dat hij toen al dacht dat hij ook wel naar de kunstacademie zou willen. ‘Ik kon helemaal niet tekenen.’ De fotoacademie, daar wil Negryn naartoe. Twee maanden voor het einde van zijn derde mavojaar, ontdekt hij dat hij voor de fotoacademie in Den Haag een pakket met scheikunde, natuurkunde en wiskunde nodig heeft. En die vakken heeft hij helemaal niet gevolgd. Iedereen vertelt hem dat het niet meer kan. Maar hij doet het toch; hij haalt de benodigde stof in twee maanden in, en stroomt een jaar later door naar de havo om vervolgens toch naar de kunstacademie te gaan. Niet in Den Haag, maar in Breda. Wat zijn ouders daarvan vonden? ‘Zij hadden waarschijnlijk liever gehad dat ik ingenieur was geworden.’

Op de academie wil Negryn zich niet alleen met fotografie bezighouden, maar ook andere vakken volgen. Opvallend genoeg blijkt dat ingewikkeld te liggen. ‘Als je een richting volgde, kon je daar niet zomaar iets bij doen. Bijna niet meer voor te stellen nu.’ Tijdens het atelierbezoek spreken we vooral over Negryns fotografie. Maar er was een tijd dat hij van alles deed, van schilderen tot houtbewerken, waarvan de resultaten regelmatig samenkwamen in installatieachtige tentoonstellingen. Zijn houtwerkplaats is de afgelopen jaren aanzienlijk gekrompen. In de hoek van de fotoruimte staat nog een geweldige houten stapeling van beren en ballen als stille getuige. ‘Ik werkte ook met aluminium en dat is vrij hard, dat trilt heel erg als je het bewerkt. Daar kreeg ik op een bepaald moment last van. Ik ben ervoor geopereerd aan mijn hand. Daarvoor werkte ik soms wel drie weken aan iets, nu kan ik het maar een uurtje per dag doen. Ik mis het wel, om dingen te maken.’ Ook schildert hij al tien jaar niet meer. ‘Schilderen was ook heel prettig. Maar onhandig op locatie. Al die spullen die je moet meenemen.’

Voor meer keuzevrijheid vertrekt Negryn naar de academie in Arnhem. ‘Ik denk dat Breda uiteindelijk wel een betere academie was, met meer en betere docenten. In Breda was meer geld ook. Omdat het een katholieke academie was.’ Hoewel Negryns grootouders al niet gelovig waren, komt het verschil tussen protestant en katholiek vaker terug in het gesprek. ‘Ik woonde in een huis van de academie en ik kwam er later pas achter dat ik twee huizen bij de bisschop vandaan woonde. Dat zou met een protestante voorganger nooit gebeuren, die zou allang laten weten dat ie daar zit. Er zit veel meer bekeringsdrang in. Katholieken zijn daarin veel meer ontspannen. Toen ik net met Mary was vroeg haar moeder wel; hij is toch niet protestant hè? Maar ze vroeg niet of ik katholiek was.’ Ondertussen is Mary zijn vrouw en woont Negryn een groot deel van het jaar bij haar en haar familie in aan de westkust van Ierland. De rest van het jaar reist hij veel, voortdurend onderweg om foto’s te maken. Zelden op de fiets, maar vaak te voet, door de bergen, langs het water en in de stad. Om te kijken. Te zien, te observeren, waar te nemen. ‘It is not a choice; it is a life long compulsion.’

24 januari 2020

Tekst: Jantine Kremer

Foto’s: Jolanda Meulendijks (tenzij anders vermeld)